洞仙歌（庆县宰）

洞仙歌（庆县宰）原文：

大夫君子。
第二部分写琵琶女及其演奏的琵琶曲，具体而生动地揭示了琵琶女的内心世界。琵琶女因“平生不得志”而“千呼万唤始出来”，又通过琵琶声调的描写，表现琵琶女的高超弹技。用手指叩弦（拢），用手指揉弦（捻），顺手下拨（抹），反手回拨（挑），动作娴熟自然。粗弦沉重雄壮“如急雨”，细弦细碎如“私语”，清脆圆润如大小珠子落玉盘，又如花底莺语，从视觉和听觉角度描述。“弦弦掩抑声声思”以下六句，总写“初为《霓裳》后《六幺》”的弹奏过程，其中既用“低眉信手续续弹”“轻拢慢捻抹复挑”描写弹奏的神态，更用“似诉平生不得志”“说尽心中无限事”概括了琵琶女借乐曲所抒发的思想情感。此后十四句，在借助语言的音韵摹写音乐的时候，兼用各种生动的比喻以加强其形象性。“大弦嘈嘈如急雨”，既用“嘈嘈”这个叠字词摹声，又用“如急雨”使它形象化。“小弦切切如私语”亦然。这还不够，“嘈嘈切切错杂弹”，已经再现了“如急雨”“如私语”两种旋律的交错出现，再用“大珠小珠落玉盘”一比，视觉形象与听觉形象就同时显露出来，令人眼花缭乱，耳不暇接。旋律继续变化，出现了先“滑”后“涩”的两种意境。“间关”之声，轻快流利，而这种声音又好象“莺语花底”，视觉形象的优美强化了听觉形象的优美。“幽咽”之声，悲抑哽塞，而这种声音又好象“泉流冰下”，视觉形象的冷涩强化了听觉形象的冷涩。由“冷涩”到“凝绝”，是一个“声渐歇”的过程，诗人用“别有幽愁暗恨生，此时无声(...)
当时“治狱之吏”都“以刻为明”，是当时朝廷倡导的结果。朝廷利用权势，大搞思想箝制、舆论一律，使执法“深者获公名，平者多后患，故治狱之吏皆欲人死，非憎人也，自安之道在人之死。”好一个“自安之道在人之死”！千万人的人头就这样滚滚落地了。易卜生《人民公敌》剧中的主人公斯多克芒医生提出改造被污染的温泉浴场的建议，触犯了当地资产阶级的物质利益，被宣布为“人民公敌”。其实在异口同声地对他进行“围剿”的人中，并不乏同情之士，他们振臂“讨伐”(...)
前四句写送别之情，诗人由“过去”想到“现在”，再由“现在”想到“未来”，它本身有个时间的层次。诗从“童稚情亲”依次写来，写到四十年来，“中间消息两茫然”，不接着写相逢和送别，而突然插入“更为后会知何地”。表明看，恍如天外(...)
然后是具体描写唐明皇与杨贵妃游苑的情景。“同辇随君”，事出《汉书·外戚传》。汉成帝游于后宫，曾想与班婕妤同辇载。班婕妤拒绝说：“观古图画，圣贤之君，皆有名臣在侧，三代末主，乃有嬖女。今欲同辇，得无近似之乎？”汉成帝想做而没有做的事，唐玄宗做出来了；被班婕妤拒绝了的事，杨贵妃正干得自鸣得意。这就清楚地说明，唐玄宗不是“贤君”，而是“末主”。笔墨之外，有深意存在。下面又通过写“才人”来写杨贵妃。“才人”是宫中的女官，她们戎装侍卫，身骑以黄金为嚼口笼头的白马，射猎禽兽。侍从们就已经像这样豪华了，那“昭阳殿里第一人”的妃子、那拥有大唐江山的帝王就更不用说了。才人们仰射高空，正好射中比翼双飞的鸟。可惜，这精湛的技艺不是去用来维护天下的太平和国家的统一，却仅仅是为了博得杨贵妃的粲然“一笑”。这些帝王后妃们没有想到，这种放纵的生活，却正是他们亲手种下的祸乱根苗。
用乱之故。
（上坛告天科，唱）
另一说认为：自古诗人多饮酒，李白斗酒诗百篇，杜甫酒量不在李白之下。陆游满襟衣的酒痕，正说明他与“诗仙”、“诗圣”有同一嗜好。骑驴，也是诗人的雅兴，李贺骑驴带小童出外(...)
词的下片是描写曲终人散、踏月醉归的情景。“临春”一句明是写香，暗是写风，暗香随风飘散，词人兴致阑珊，由“谁更”二字而出，更显得活泼有致。“醉拍”二字直白而出，写醉态，写尽兴尽欢妥贴至极。到这里，作者有目见的欣赏，有耳听的享受，有闻香的回味，加上醉拍由口饮而生的意态，正是极色、声、香、味之娱于一处，心旷神驰，兴奋不已，因此才“情味切”，耽溺其中无以自拔。结尾二句，写酒阑歌罢却写得意味盎然，余兴未尽，所以向来为人所称誉。《弇州山人词评》中赞其为“致语也”。今人叶嘉莹曾详评此句：“后主真是一个最懂得生活之情趣的人。而且‘踏马蹄’三字写得极为传神，一则，‘踏’字无论在声音或意义上都可以使人联想到马蹄得得的声音；再则，不曰‘马蹄踏’而曰‘踏马蹄’，则可以予读者以双重之感受，是不仅用马蹄去踏，而且踏在马蹄之下的乃是如此清夜的一片月色，且恍闻有得得之声入耳矣。这种纯真任纵的抒写，带给了读者极其真切的感受。”读此二句，既可感作者的痴醉心情，也可视清静朗洁的月夜美景，更可见作者身上充盈着的文人骚客的雅致逸兴。
置之勿道，逝者如斯，甚矣衰久矣。君其为吾归计，为耕计。但问某所泉甘，何乡鱼美。此生不愿多才艺。功名马上兜鍪出，莫书生、误尽了人间事。昔年种柳江(...)
这首诗是王安石《游钟山》四首七言绝句之一，短短二十八字之内，便重复出现了八个“山”字，如此回环反复，读之朗朗上口，匠心独运，这样的诗作在古典诗词中是极少见的。唐代羊士谔的一首《乱后曲江》，“忆昔曾游曲水滨，春来长有探春人。游春人尽空池在，直至春深不似春。”诗中五叠“春”字，读来已是传神至极，毫无矫揉造作，为复而复之嫌疑。而王安石的这首《游钟山》更是出奇制胜，独绝无二。八个“山”字平均分配于四句之中，这显然是诗人巧心谋篇布局，以显出渐次的层次感。但又并非一成不变，毫无错落，前两句中每一个“山”字都写在了七言的不同位置上，而后两句又处于相同之处。形式上既有参差，又有对称，堪称一绝。古典诗歌有“诗避重字”的说法，一因格律，二因诗作篇幅短小，要表意染境本已不易，若再反复用字，反而会有追求词藻，诗作空洞，而不能达意的问题。但王安石的这首《游钟山》在诗意的表达上，不仅没因反复用字而大打折扣，而且句意如叠字一样，环环相扣，更有以山自拟的深意暗含其中。即使不深究诗境，全当一首普通的归隐山水诗来看，这也是佳作一篇。“终日看山不厌山”，归隐后的王安石常骑着毛驴悠游钟山，但日日与山为伴，以山为景，却未曾厌腻。一写钟山秀美，二写山之变幻。山川看似亘古不移，但若像王安石这样细细赏来，也会看见钟山的日新月异，花草树木、鸟兽蛇虫，每一日、每一时、每一刻都在改变。因为喜爱而想要“买山终待老山间”，而事实上王安石最后确实安葬于钟山南麓。“山花落尽山常在”，写的不正是禅家缘起性空的核心思想吗？以山花喻世间一切有为法，生灭不止变化不休，如山花一般，年年岁岁有开有落。再以钟山喻法性本空，因为性空才能缘起，无空便无有，有从空中生，正若皮之不存毛将焉附，山若不存，山花何在？与此同时，缘起才知性空，正是见证了山花的生生灭灭，才知道山的不移不乱。“山水空流山自闲”，山间流水潺潺，不分昼夜不知疲惫，无有尽时不明始日，但一动不如一静，流是空流，唯有闲，才是洒脱自性。全诗看似在写钟山，实则是在写诗人的心。其实，对于这样一首精妙的山水诗，或许不解而解才是最佳的赏析方式。无须通晓历史背景，无须得知诗人心境，甚至无须深究其中禅意，或是根本不知诗人是何许人，亦无碍无障。毕竟诗中所提就只有山水，本就无所谓时代无所谓背景，于是读者便可以自心自解，在这首看似简单的山水诗中见自己、见众生，见心中所有的诸般万象。山花到底只是山花，还是禅家的缘起性空，还是诗人已抛下的荣华富贵……答案只在我们各自的心中，如此赏析，岂不是和钟山一样，自在清闲。

洞仙歌（庆县宰）拼音解读：

dà fū jun1 zǐ 。
dì èr bù fèn xiě pí pá nǚ jí qí yǎn zòu de pí pá qǔ ，jù tǐ ér shēng dòng dì jiē shì le pí pá nǚ de nèi xīn shì jiè 。pí pá nǚ yīn “píng shēng bú dé zhì ”ér “qiān hū wàn huàn shǐ chū lái ”，yòu tōng guò pí pá shēng diào de miáo xiě ，biǎo xiàn pí pá nǚ de gāo chāo dàn jì 。yòng shǒu zhǐ kòu xián （lǒng ），yòng shǒu zhǐ róu xián （niǎn ），shùn shǒu xià bō （mò ），fǎn shǒu huí bō （tiāo ），dòng zuò xián shú zì rán 。cū xián chén zhòng xióng zhuàng “rú jí yǔ ”，xì xián xì suì rú “sī yǔ ”，qīng cuì yuán rùn rú dà xiǎo zhū zǐ luò yù pán ，yòu rú huā dǐ yīng yǔ ，cóng shì jiào hé tīng jiào jiǎo dù miáo shù 。“xián xián yǎn yì shēng shēng sī ”yǐ xià liù jù ，zǒng xiě “chū wéi 《ní shang 》hòu 《liù yāo 》”de dàn zòu guò chéng ，qí zhōng jì yòng “dī méi xìn shǒu xù xù dàn ”“qīng lǒng màn niǎn mò fù tiāo ”miáo xiě dàn zòu de shén tài ，gèng yòng “sì sù píng shēng bú dé zhì ”“shuō jìn xīn zhōng wú xiàn shì ”gài kuò le pí pá nǚ jiè lè qǔ suǒ shū fā de sī xiǎng qíng gǎn 。cǐ hòu shí sì jù ，zài jiè zhù yǔ yán de yīn yùn mó xiě yīn lè de shí hòu ，jiān yòng gè zhǒng shēng dòng de bǐ yù yǐ jiā qiáng qí xíng xiàng xìng 。“dà xián cáo cáo rú jí yǔ ”，jì yòng “cáo cáo ”zhè gè dié zì cí mó shēng ，yòu yòng “rú jí yǔ ”shǐ tā xíng xiàng huà 。“xiǎo xián qiē qiē rú sī yǔ ”yì rán 。zhè hái bú gòu ，“cáo cáo qiē qiē cuò zá dàn ”，yǐ jīng zài xiàn le “rú jí yǔ ”“rú sī yǔ ”liǎng zhǒng xuán lǜ de jiāo cuò chū xiàn ，zài yòng “dà zhū xiǎo zhū luò yù pán ”yī bǐ ，shì jiào xíng xiàng yǔ tīng jiào xíng xiàng jiù tóng shí xiǎn lù chū lái ，lìng rén yǎn huā liáo luàn ，ěr bú xiá jiē 。xuán lǜ jì xù biàn huà ，chū xiàn le xiān “huá ”hòu “sè ”de liǎng zhǒng yì jìng 。“jiān guān ”zhī shēng ，qīng kuài liú lì ，ér zhè zhǒng shēng yīn yòu hǎo xiàng “yīng yǔ huā dǐ ”，shì jiào xíng xiàng de yōu měi qiáng huà le tīng jiào xíng xiàng de yōu měi 。“yōu yān ”zhī shēng ，bēi yì gěng sāi ，ér zhè zhǒng shēng yīn yòu hǎo xiàng “quán liú bīng xià ”，shì jiào xíng xiàng de lěng sè qiáng huà le tīng jiào xíng xiàng de lěng sè 。yóu “lěng sè ”dào “níng jué ”，shì yī gè “shēng jiàn xiē ”de guò chéng ，shī rén yòng “bié yǒu yōu chóu àn hèn shēng ，cǐ shí wú shēng (...)
dāng shí “zhì yù zhī lì ”dōu “yǐ kè wéi míng ”，shì dāng shí cháo tíng chàng dǎo de jié guǒ 。cháo tíng lì yòng quán shì ，dà gǎo sī xiǎng qián zhì 、yú lùn yī lǜ ，shǐ zhí fǎ “shēn zhě huò gōng míng ，píng zhě duō hòu huàn ，gù zhì yù zhī lì jiē yù rén sǐ ，fēi zēng rén yě ，zì ān zhī dào zài rén zhī sǐ 。”hǎo yī gè “zì ān zhī dào zài rén zhī sǐ ”！qiān wàn rén de rén tóu jiù zhè yàng gǔn gǔn luò dì le 。yì bo shēng 《rén mín gōng dí 》jù zhōng de zhǔ rén gōng sī duō kè máng yī shēng tí chū gǎi zào bèi wū rǎn de wēn quán yù chǎng de jiàn yì ，chù fàn le dāng dì zī chǎn jiē jí de wù zhì lì yì ，bèi xuān bù wéi “rén mín gōng dí ”。qí shí zài yì kǒu tóng shēng dì duì tā jìn háng “wéi jiǎo ”de rén zhōng ，bìng bú fá tóng qíng zhī shì ，tā men zhèn bì “tǎo fá ”(...)
qián sì jù xiě sòng bié zhī qíng ，shī rén yóu “guò qù ”xiǎng dào “xiàn zài ”，zài yóu “xiàn zài ”xiǎng dào “wèi lái ”，tā běn shēn yǒu gè shí jiān de céng cì 。shī cóng “tóng zhì qíng qīn ”yī cì xiě lái ，xiě dào sì shí nián lái ，“zhōng jiān xiāo xī liǎng máng rán ”，bú jiē zhe xiě xiàng féng hé sòng bié ，ér tū rán chā rù “gèng wéi hòu huì zhī hé dì ”。biǎo míng kàn ，huǎng rú tiān wài (...)
rán hòu shì jù tǐ miáo xiě táng míng huáng yǔ yáng guì fēi yóu yuàn de qíng jǐng 。“tóng niǎn suí jun1 ”，shì chū 《hàn shū ·wài qī chuán 》。hàn chéng dì yóu yú hòu gōng ，céng xiǎng yǔ bān jié yú tóng niǎn zǎi 。bān jié yú jù jué shuō ：“guān gǔ tú huà ，shèng xián zhī jun1 ，jiē yǒu míng chén zài cè ，sān dài mò zhǔ ，nǎi yǒu bì nǚ 。jīn yù tóng niǎn ，dé wú jìn sì zhī hū ？”hàn chéng dì xiǎng zuò ér méi yǒu zuò de shì ，táng xuán zōng zuò chū lái le ；bèi bān jié yú jù jué le de shì ，yáng guì fēi zhèng gàn dé zì míng dé yì 。zhè jiù qīng chǔ dì shuō míng ，táng xuán zōng bú shì “xián jun1 ”，ér shì “mò zhǔ ”。bǐ mò zhī wài ，yǒu shēn yì cún zài 。xià miàn yòu tōng guò xiě “cái rén ”lái xiě yáng guì fēi 。“cái rén ”shì gōng zhōng de nǚ guān ，tā men róng zhuāng shì wèi ，shēn qí yǐ huáng jīn wéi jiáo kǒu lóng tóu de bái mǎ ，shè liè qín shòu 。shì cóng men jiù yǐ jīng xiàng zhè yàng háo huá le ，nà “zhāo yáng diàn lǐ dì yī rén ”de fēi zǐ 、nà yōng yǒu dà táng jiāng shān de dì wáng jiù gèng bú yòng shuō le 。cái rén men yǎng shè gāo kōng ，zhèng hǎo shè zhōng bǐ yì shuāng fēi de niǎo 。kě xī ，zhè jīng zhàn de jì yì bú shì qù yòng lái wéi hù tiān xià de tài píng hé guó jiā de tǒng yī ，què jǐn jǐn shì wéi le bó dé yáng guì fēi de càn rán “yī xiào ”。zhè xiē dì wáng hòu fēi men méi yǒu xiǎng dào ，zhè zhǒng fàng zòng de shēng huó ，què zhèng shì tā men qīn shǒu zhǒng xià de huò luàn gēn miáo 。
yòng luàn zhī gù 。
（shàng tán gào tiān kē ，chàng ）
lìng yī shuō rèn wéi ：zì gǔ shī rén duō yǐn jiǔ ，lǐ bái dòu jiǔ shī bǎi piān ，dù fǔ jiǔ liàng bú zài lǐ bái zhī xià 。lù yóu mǎn jīn yī de jiǔ hén ，zhèng shuō míng tā yǔ “shī xiān ”、“shī shèng ”yǒu tóng yī shì hǎo 。qí lǘ ，yě shì shī rén de yǎ xìng ，lǐ hè qí lǘ dài xiǎo tóng chū wài (...)
cí de xià piàn shì miáo xiě qǔ zhōng rén sàn 、tà yuè zuì guī de qíng jǐng 。“lín chūn ”yī jù míng shì xiě xiāng ，àn shì xiě fēng ，àn xiāng suí fēng piāo sàn ，cí rén xìng zhì lán shān ，yóu “shuí gèng ”èr zì ér chū ，gèng xiǎn dé huó pō yǒu zhì 。“zuì pāi ”èr zì zhí bái ér chū ，xiě zuì tài ，xiě jìn xìng jìn huān tuǒ tiē zhì jí 。dào zhè lǐ ，zuò zhě yǒu mù jiàn de xīn shǎng ，yǒu ěr tīng de xiǎng shòu ，yǒu wén xiāng de huí wèi ，jiā shàng zuì pāi yóu kǒu yǐn ér shēng de yì tài ，zhèng shì jí sè 、shēng 、xiāng 、wèi zhī yú yú yī chù ，xīn kuàng shén chí ，xìng fèn bú yǐ ，yīn cǐ cái “qíng wèi qiē ”，dān nì qí zhōng wú yǐ zì bá 。jié wěi èr jù ，xiě jiǔ lán gē bà què xiě dé yì wèi àng rán ，yú xìng wèi jìn ，suǒ yǐ xiàng lái wéi rén suǒ chēng yù 。《yān zhōu shān rén cí píng 》zhōng zàn qí wéi “zhì yǔ yě ”。jīn rén yè jiā yíng céng xiáng píng cǐ jù ：“hòu zhǔ zhēn shì yī gè zuì dǒng dé shēng huó zhī qíng qù de rén 。ér qiě ‘tà mǎ tí ’sān zì xiě dé jí wéi chuán shén ，yī zé ，‘tà ’zì wú lùn zài shēng yīn huò yì yì shàng dōu kě yǐ shǐ rén lián xiǎng dào mǎ tí dé dé de shēng yīn ；zài zé ，bú yuē ‘mǎ tí tà ’ér yuē ‘tà mǎ tí ’，zé kě yǐ yǔ dú zhě yǐ shuāng zhòng zhī gǎn shòu ，shì bú jǐn yòng mǎ tí qù tà ，ér qiě tà zài mǎ tí zhī xià de nǎi shì rú cǐ qīng yè de yī piàn yuè sè ，qiě huǎng wén yǒu dé dé zhī shēng rù ěr yǐ 。zhè zhǒng chún zhēn rèn zòng de shū xiě ，dài gěi le dú zhě jí qí zhēn qiē de gǎn shòu 。”dú cǐ èr jù ，jì kě gǎn zuò zhě de chī zuì xīn qíng ，yě kě shì qīng jìng lǎng jié de yuè yè měi jǐng ，gèng kě jiàn zuò zhě shēn shàng chōng yíng zhe de wén rén sāo kè de yǎ zhì yì xìng 。
zhì zhī wù dào ，shì zhě rú sī ，shèn yǐ shuāi jiǔ yǐ 。jun1 qí wéi wú guī jì ，wéi gēng jì 。dàn wèn mǒu suǒ quán gān ，hé xiāng yú měi 。cǐ shēng bú yuàn duō cái yì 。gōng míng mǎ shàng dōu móu chū ，mò shū shēng 、wù jìn le rén jiān shì 。xī nián zhǒng liǔ jiāng (...)
zhè shǒu shī shì wáng ān shí 《yóu zhōng shān 》sì shǒu qī yán jué jù zhī yī ，duǎn duǎn èr shí bā zì zhī nèi ，biàn zhòng fù chū xiàn le bā gè “shān ”zì ，rú cǐ huí huán fǎn fù ，dú zhī lǎng lǎng shàng kǒu ，jiàng xīn dú yùn ，zhè yàng de shī zuò zài gǔ diǎn shī cí zhōng shì jí shǎo jiàn de 。táng dài yáng shì è de yī shǒu 《luàn hòu qǔ jiāng 》，“yì xī céng yóu qǔ shuǐ bīn ，chūn lái zhǎng yǒu tàn chūn rén 。yóu chūn rén jìn kōng chí zài ，zhí zhì chūn shēn bú sì chūn 。”shī zhōng wǔ dié “chūn ”zì ，dú lái yǐ shì chuán shén zhì jí ，háo wú jiǎo róu zào zuò ，wéi fù ér fù zhī xián yí 。ér wáng ān shí de zhè shǒu 《yóu zhōng shān 》gèng shì chū qí zhì shèng ，dú jué wú èr 。bā gè “shān ”zì píng jun1 fèn pèi yú sì jù zhī zhōng ，zhè xiǎn rán shì shī rén qiǎo xīn móu piān bù jú ，yǐ xiǎn chū jiàn cì de céng cì gǎn 。dàn yòu bìng fēi yī chéng bú biàn ，háo wú cuò luò ，qián liǎng jù zhōng měi yī gè “shān ”zì dōu xiě zài le qī yán de bú tóng wèi zhì shàng ，ér hòu liǎng jù yòu chù yú xiàng tóng zhī chù 。xíng shì shàng jì yǒu cān chà ，yòu yǒu duì chēng ，kān chēng yī jué 。gǔ diǎn shī gē yǒu “shī bì zhòng zì ”de shuō fǎ ，yī yīn gé lǜ ，èr yīn shī zuò piān fú duǎn xiǎo ，yào biǎo yì rǎn jìng běn yǐ bú yì ，ruò zài fǎn fù yòng zì ，fǎn ér huì yǒu zhuī qiú cí zǎo ，shī zuò kōng dòng ，ér bú néng dá yì de wèn tí 。dàn wáng ān shí de zhè shǒu 《yóu zhōng shān 》zài shī yì de biǎo dá shàng ，bú jǐn méi yīn fǎn fù yòng zì ér dà dǎ shé kòu ，ér qiě jù yì rú dié zì yī yàng ，huán huán xiàng kòu ，gèng yǒu yǐ shān zì nǐ de shēn yì àn hán qí zhōng 。jí shǐ bú shēn jiū shī jìng ，quán dāng yī shǒu pǔ tōng de guī yǐn shān shuǐ shī lái kàn ，zhè yě shì jiā zuò yī piān 。“zhōng rì kàn shān bú yàn shān ”，guī yǐn hòu de wáng ān shí cháng qí zhe máo lǘ yōu yóu zhōng shān ，dàn rì rì yǔ shān wéi bàn ，yǐ shān wéi jǐng ，què wèi céng yàn nì 。yī xiě zhōng shān xiù měi ，èr xiě shān zhī biàn huàn 。shān chuān kàn sì gèn gǔ bú yí ，dàn ruò xiàng wáng ān shí zhè yàng xì xì shǎng lái ，yě huì kàn jiàn zhōng shān de rì xīn yuè yì ，huā cǎo shù mù 、niǎo shòu shé chóng ，měi yī rì 、měi yī shí 、měi yī kè dōu zài gǎi biàn 。yīn wéi xǐ ài ér xiǎng yào “mǎi shān zhōng dài lǎo shān jiān ”，ér shì shí shàng wáng ān shí zuì hòu què shí ān zàng yú zhōng shān nán lù 。“shān huā luò jìn shān cháng zài ”，xiě de bú zhèng shì chán jiā yuán qǐ xìng kōng de hé xīn sī xiǎng ma ？yǐ shān huā yù shì jiān yī qiē yǒu wéi fǎ ，shēng miè bú zhǐ biàn huà bú xiū ，rú shān huā yī bān ，nián nián suì suì yǒu kāi yǒu luò 。zài yǐ zhōng shān yù fǎ xìng běn kōng ，yīn wéi xìng kōng cái néng yuán qǐ ，wú kōng biàn wú yǒu ，yǒu cóng kōng zhōng shēng ，zhèng ruò pí zhī bú cún máo jiāng yān fù ，shān ruò bú cún ，shān huā hé zài ？yǔ cǐ tóng shí ，yuán qǐ cái zhī xìng kōng ，zhèng shì jiàn zhèng le shān huā de shēng shēng miè miè ，cái zhī dào shān de bú yí bú luàn 。“shān shuǐ kōng liú shān zì xián ”，shān jiān liú shuǐ chán chán ，bú fèn zhòu yè bú zhī pí bèi ，wú yǒu jìn shí bú míng shǐ rì ，dàn yī dòng bú rú yī jìng ，liú shì kōng liú ，wéi yǒu xián ，cái shì sǎ tuō zì xìng 。quán shī kàn sì zài xiě zhōng shān ，shí zé shì zài xiě shī rén de xīn 。qí shí ，duì yú zhè yàng yī shǒu jīng miào de shān shuǐ shī ，huò xǔ bú jiě ér jiě cái shì zuì jiā de shǎng xī fāng shì 。wú xū tōng xiǎo lì shǐ bèi jǐng ，wú xū dé zhī shī rén xīn jìng ，shèn zhì wú xū shēn jiū qí zhōng chán yì ，huò shì gēn běn bú zhī shī rén shì hé xǔ rén ，yì wú ài wú zhàng 。bì jìng shī zhōng suǒ tí jiù zhī yǒu shān shuǐ ，běn jiù wú suǒ wèi shí dài wú suǒ wèi bèi jǐng ，yú shì dú zhě biàn kě yǐ zì xīn zì jiě ，zài zhè shǒu kàn sì jiǎn dān de shān shuǐ shī zhōng jiàn zì jǐ 、jiàn zhòng shēng ，jiàn xīn zhōng suǒ yǒu de zhū bān wàn xiàng 。shān huā dào dǐ zhī shì shān huā ，hái shì chán jiā de yuán qǐ xìng kōng ，hái shì shī rén yǐ pāo xià de róng huá fù guì ……dá àn zhī zài wǒ men gè zì de xīn zhōng ，rú cǐ shǎng xī ，qǐ bú shì hé zhōng shān yī yàng ，zì zài qīng xián 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

这首诗是王安石《游钟山》四首七言绝句之一，短短二十八字之内，便重复出现了八个“山”字，如此回环反复，读之朗朗上口，匠心独运，这样的诗作在古典诗词中是极少见的。唐代羊士谔的一首《乱后曲江》，“忆昔曾游曲水滨，春来长有探春人。游春人尽空池在，直至春深不似春。”诗中五叠“春”字，读来已是传神至极，毫无矫揉造作，为复而复之嫌疑。而王安石的这首《游钟山》更是出奇制胜，独绝无二。八个“山”字平均分配于四句之中，这显然是诗人巧心谋篇布局，以显出渐次的层次感。但又并非一成不变，毫无错落，前两句中每一个“山”字都写在了七言的不同位置上，而后两句又处于相同之处。形式上既有参差，又有对称，堪称一绝。古典诗歌有“诗避重字”的说法，一因格律，二因诗作篇幅短小，要表意染境本已不易，若再反复用字，反而会有追求词藻，诗作空洞，而不能达意的问题。但王安石的这首《游钟山》在诗意的表达上，不仅没因反复用字而大打折扣，而且句意如叠字一样，环环相扣，更有以山自拟的深意暗含其中。即使不深究诗境，全当一首普通的归隐山水诗来看，这也是佳作一篇。“终日看山不厌山”，归隐后的王安石常骑着毛驴悠游钟山，但日日与山为伴，以山为景，却未曾厌腻。一写钟山秀美，二写山之变幻。山川看似亘古不移，但若像王安石这样细细赏来，也会看见钟山的日新月异，花草树木、鸟兽蛇虫，每一日、每一时、每一刻都在改变。因为喜爱而想要“买山终待老山间”，而事实上王安石最后确实安葬于钟山南麓。“山花落尽山常在”，写的不正是禅家缘起性空的核心思想吗？以山花喻世间一切有为法，生灭不止变化不休，如山花一般，年年岁岁有开有落。再以钟山喻法性本空，因为性空才能缘起，无空便无有，有从空中生，正若皮之不存毛将焉附，山若不存，山花何在？与此同时，缘起才知性空，正是见证了山花的生生灭灭，才知道山的不移不乱。“山水空流山自闲”，山间流水潺潺，不分昼夜不知疲惫，无有尽时不明始日，但一动不如一静，流是空流，唯有闲，才是洒脱自性。全诗看似在写钟山，实则是在写诗人的心。其实，对于这样一首精妙的山水诗，或许不解而解才是最佳的赏析方式。无须通晓历史背景，无须得知诗人心境，甚至无须深究其中禅意，或是根本不知诗人是何许人，亦无碍无障。毕竟诗中所提就只有山水，本就无所谓时代无所谓背景，于是读者便可以自心自解，在这首看似简单的山水诗中见自己、见众生，见心中所有的诸般万象。山花到底只是山花，还是禅家的缘起性空，还是诗人已抛下的荣华富贵……答案只在我们各自的心中，如此赏析，岂不是和钟山一样，自在清闲。
曲中的比照法比较独特，分作两个层次。
风老莺雏，雨肥梅子，午阴嘉树清圆。地卑山近，衣润费炉烟。人静乌鸢自乐，(...)

相关赏析

不管持哪一种解释，这首民(...)
起笔“缓辔西风，叹三宿、迟迟行客”，就用了《孟子》两处的典故。《孟子·公孙丑下》说孟子离开齐国，在齐国都城临淄西南的昼县留宿了三晚才离去（“三宿(...)
34.姊（zǐ）：姐姐(...)
华发寻春喜见梅，一株临路雪倍堆。
于是天子乃登属玉之馆，历长杨之榭。览山川之体势，观三军之杀获。原野萧条，目极四裔。禽相镇压，兽相枕藉。然后收禽会众，论功赐胙。陈轻骑以行炰，腾酒车以斟酌。割鲜野食，举烽命釂。飨赐毕，劳逸齐，大辂鸣銮，容与徘徊。集乎豫章之宇，临乎昆明之池。左牵牛而右织女，似云汉之无涯。茂树荫蔚，芳草被堤。兰茝发色，晔晔猗猗。若摛锦布绣，烛燿乎其陂。鸟则玄鹤白鹭，黄鹄鵁鹳，鸧鸹鸨鶂，凫鷖鸿雁。朝发河海，夕宿江汉。沉浮往来，云集雾散。于是后宫乘輚辂，登龙舟。张凤盖，建华旗。祛黼帷，镜清流。靡微风，澹淡浮。棹女讴，鼓吹震，声激越，謍厉天，鸟群翔，鱼窥渊。招白鹇，下双鹄。揄文竿，出比目。抚鸿罿，御矰缴，方舟并骛，俯仰极乐。遂乃风举云摇，浮游溥览。前乘秦岭，后越九嵕，东薄河华，西涉岐雍。宫馆所历，百有余区。行所朝夕，储不改供。礼上下而接山川，究休佑之所用。采游童之欢谣，第从臣之嘉颂。于斯之时，都都相望，邑邑相属。国藉十世之基，家承百年之业，士食旧德之名氏，农服先畴之(...)

作者介绍

陶伯宗 陶伯宗，仁宗天圣间人。事见《宋诗纪事》卷一二。